خوانش اشتباه از مبارزه 

بدیهی ست بین اصلاح برای حفظ و مبارزه ی ساختارشکنانه، یک دنیا فاصله و تضاد وجود دارد. شوربختانه با گذشت سال ها، اما هنوز بسیاری، از هم پیالگی اصلاح طلبان و اصول گرایان، همچنین از اقدامات حیله گرانه ی آنان، شناخت کاملی ندارند. نمی دانند که ولایتمداران ویرانگر، به هیچ عنوان ظرفیت و شایستگی اصلاح را ندارند! به همین خاطر است که؛ طی چهار دهه ی گذشته، خرده تغییر و برآیند مطالبات ناچیز را، در عزل و نصب عوامل دستگاه، وعده های فریبنده سرکردگان، صندوق های رای و صورتک های حقوق بشری جستجو کرده اند! 

زنان که نیمی از رای دهندگان را تشکیل می دهند، همواره فراموش می کنند که با تایید حکومت واپسگرایان، در واقع خود را از حقوق انسانی شان محروم می کنند! اکثریت شرکت کنندگان در انتخابات، حتی درک درستی از رابطه یا مفهوم دولت و حکومت را ندارند و حصول خواسته هایشان را در رای دادن به عروسک های عروسک گردان می بینند! آن ها با رای خویش، ادامه ی جنایت های حاکمان را تمدید می کنند!  

بسیاری نمی دانند؛ وقتی مسئله و یا خواسته ای را در تشکیلات اشغال گرایان مطرح کرده و حتی برای آن پافشاری می کنند، به این معناست که: اساسا حاکمیت آنان را قانونی شمرده و در مجموع با آن مشکلی ندارند، اما نقص هایی در میان است که خواستار اصلاح آن هستند! به این ترتیب شمار زیادی از اقشار جامعه، با کم اطلاعی، اما نا خواسته، جمهوری اسلامی را پشتیبانی و تقویت می کنند! 

در نظام صالح پادشاهی پهلوی، غرض ورزان و نخبگان فرومایه، به جای تلاش برای اصلاح اندک نقص های عادی، با نیرنگ و تهمت، مردم را بر ضد شاه فقید و سایر خدمتگزاران تحریک کرده و ایران را به تباهی کشاندند. به همین سادگی آنچه میهن پرستان پس از قادسیه، طی قرن ها  ساختند، ایران ستیزان به یکباره از میان بردند! علاوه بر آن، قتل، زندان، شکنجه، تبعید، فقر، تبعیض و خرد شدن زیر بار فشارهای گوناگون میلیون ها نفر، از جمله دستاوردهایشان است. اکنون همان افراد یا همفکران آن ها، به جای پیکار فراگیر و همه جانبه، برای از بین بردن سیستم استبدادی، جنایتکار و به غایت فاسد، می کوشند تا مبادا ارابه جمهوری ضد انسانی، از تاخت و تاز بیافتد! هنوز هم با آدرس اشتباه، متاسفانه بسیاری از کوشندگان و براندازان را در مسیر استمرار حکومت قرار می دهند.

افرادی که به هر دلیلی راه مبارزه را گم کرده اند، از خود بپرسند: اگر حکومت به خواسته های از هم گسیخته ی آنان، تن داد، آنگاه چه حرفی برای گفتن دارند؟ 

احتمالا پاسخ شان این است که؛ مطالبات دیگری را به میدان بازی می آورند چون می پندارند برای تغییر باید آرام آرام پیش رفت! خیر، در آن صورت؛ دشمن هم آرام آرام، هزاران مونا، زیبا، فرزاد، شهرام، ندا، ستار، نیکتا، نوید و دیگر سربازان میهن را به زیر خاک می برد، فجایع شصت و هفتاد را به بار می آورد، جوانان آبان را به گلوله می بندد، مسافران را در آسمان به آتش می کشد، نوجوانان را در زندان ها اسیر می کند… خلاصه ریشه می دواند، تجربه می کند، خرده امتیازی هم می دهد؛ آستین کوتاه، صورت تراشیده، ماهی اوزون برون و شطرنج را آزاد می کند، کوپن جدید اعلام می کند، با دفترچه بسیج، جارو و چادر گل گلی می دهد، موسیقی، آواز و ورود زنان به ورزشگاه ها را مشروط می کند… خلاصه به همین ترتیب مردم را نسبتا راضی و سرگرم نگه می دارد، ولی آیا در ماهیت رژیم، تفاوتی ایجاد می شود!؟ به فرض محال، اگر هم بشود، آیا چپاولگران و قاتلان فرزندان ایران، بعد از این همه جنایت و ویرانی، لیاقت حکومت بر میهن را دارند!؟ 

در یک مثال، تصور کنید؛ عده ای تبهکار، وارد خانه ی شما شده اند، اموال تان را دزدیده اند، به دختران تجاوز کرده اند، بچه ها را کشته اند، خون عزیزان تان همه جا پاشیده شده… و درست در وسط چنین فاجعه ای، از قاتلان میخواهید که؛ مراقب وسایل و اشیاء تان باشند و به شما در مرتب کردن خانه کمک کنند! 

بررسی تاریخ چهل ساله ی رژیم اسلامی، به وضوح ثابت می کند که؛ یکی از دلایل پابرجا بودن آن، اتفاقا همین اعتراض های فرعی و پراکنده، به جای مبارزه ی ریشه ای با اصل حکومت است. بدیهی است اگر تمام نیروها تنها در ده سال گذشته روی سرنگونی، متمرکز می شد، تا کنون اثری از اشغالگران باقی نمی ماند!

به طور کلی ملاها و پاسدارها با تغییرات غیر بنیادی و اصلاحات مقطعی، مشکلی ندارند، برعکس، آن را عامل یا راز پایداری شان می دانند، حتی این گونه استراتژی ها را در سیاست خارجی نیز بکار می گیرند…! تا جایی که دغدغه غرب در مورد رژیم اسلامی، تعلیق و توقف برنامه هسته ای ست، نه تغییر حکومت…! 

بنابراین آنچه مسلم ست؛ تاکتیک ها و نیرنگ های حاصل اتاق های فکر خائنین، فیگور های صوری کج اندیشان و کنش های کلیشه ای نخبگان از قبیل: نامه به رهبر، بد و بدتر، گفتگوی تمدن ها، بازگشت به دوران طلایی امام، درخواست تماشای فوتبال، انتخابات آزاد، انقلاب هزینه دارد، پارچه ی سر اختیاری، سگ گردانی در خیابان، دلسوزی برای کولبران و کودکان کار، دوچرخه سواری، اعتراض برای تخم مرغ و غیره، واقعا در اصل ماجرا، اثری ندارد، فقط دشمن را از ضعف هایش آگاه می کند، به گونه ای که شاهدیم، به تدریج در بخش های محدودی تغییر رویه می دهد و حق به جانب، در میهن ابقا می شود! 

پس تحول و دستیابی به آزادی واقعی، هرگز اتفاق نمی افتد، مگر با گام های خردمندانه در مسیر معین، یعنی مبارزه با تمامیت حکومت و برچیدن بی قید و شرط آن!

کاسپین ماکان

شهریور ۹۹